Categorie: 2008 West USA Rondreis

In 1995 zijn Meta en ik voor het eerst naar Amerika geweest. Maxim was nog niet geboren en de US dollar kostte fl. 1.60, wat toen een historisch dieptepunt was.

Al jaren kriebelt het om weer eens terug te gaan maar we wilden wachten tot Maxim oud genoeg was. Nu aan het einde van de lagere schooltijd leek het ons dat hij er wel klaar voor is, in de zomer van 2008 gaan we dus terug! Mét kind van 11 (tijdens de vakantie wordt hij 12) en bij een dollarkoers van omgerekend fl 1.43 (en 65 eurocent voor een dollar).

We rijden ongeveer dezelfde route als vorige keer, maar het verschil zit hem er in dat we nu dichter bij de attracties zitten (een hotel in de Grand Canyon in plaats van 80 kilometer er vandaan) en dat we op meerdere plaatsen twee of drie nachten blijven hangen. Lekker rustig chillen!

Mensen die hier terecht zijn gekomen omdat ze zelf bezig zijn met het plannen van een Amerikareis kunnen hier meer lezen over de voorbereidingen.

Vanochtend precies 24 uur vantevoren ingecheckt in de hoop dat er nog stoelen beschikbaar waren in de Economy Plus klasse. En ik had geluk! Niet op het stuk van Chicago naar LA want daar waren her en der nog enkele plekken vrij, maar wel het lange stuk van Amsterdam naar Chicago. Voor een bedrag ter grootte van 10% van de ticketprijs heb je 10 centimeter meer beenruimte en dat lijkt niet veel, maar schijnt erg prettig te zijn.

Bij het pakken van de koffers was er nog even dikke stress! We hadden twee nieuwe koffers gekocht, waarvan er 1 “best wel groot” is. Toen hij vol was (zonder er op te zitten, de spullen lagen er losjes in) woog hij 30 kilo!! Hmmm, da’s 7 kilo teveel…

Dus hebben we er maar een derde koffer bijgepakt en nu zitten we op iets van 23, 20 en 13 kilo. Ik heb ook nog een rolkoffertje in een andere koffer gedaan zodat we zeker voldoende ruimte hebben op de terugweg 🙂 [update na terugkomst: dus niet! mooi nog een koffer bij moeten kopen]

Tsja, en dan is het maandagavond half negen en begint het grote wachten. Zodadelijk nog maar even NASN aanzetten, er is vast wel wat Major League Basball om in de sfeer te komen.
Morgen om half acht komt mijn vader ons ophalen.

Vandaag was een heel lange dag. Om 6 uur opgestaan, om half 8 opgehaald, om 8 uur op Schiphol, om 10 uur security interview. Airborne om 11:15 voor de vlucht naar Chicago en vanaf toen ben ik de weg “clockwise” een beetje kwijt. Al die tijdzones onderweg maken het niet makkelijker, dus hebben we de eerste dag stug de NL tijd maar aangehouden. We kwamen om half drie´s nachts op LAX aan en lagen uiteindelijk om half 6´s ochtends in bed (in LA was het toen 20:30).

De upgrade naar Economy plus is goed bevallen, 10 centimeter is niet veel maar je kan wel helemaal onderuit gezakt zitten, en als de persoon voor je zit zijn stoel naar achteren klapt heb je zelf nog wat ruimte over. En dan dat vliegen. 7 uur en 3,5 uur achter elkaar… wat een drama. Maar het vreemde is dat als je op de eerste vlucht na drie uur vliegen je jezelf beseft dat je nog 4 uur + 3,5 uur moet vliegen denk je dat je gek wordt, maar uiteindelijk schiet je in een soort onverschilligheidsmodus waarin het je niet meer zo boeit.

Bij Alamo nog geprobeerd om die ene coole SUV te krijgen voor een zacht prijsje, maar hij bleek in de Cadillac Escalade klasse te zitten dus dat was big bucks! We hebben nu een Toyota [insert correct name here]. Komt nog wel eens op de foto.

Voor het slapen gaan nog even mexicaans gegeten. Uiteraard guzzling van het vet en met een dikke laag kaas er op, dus daar heb ik maar een beetje omheen gegeten. Maxim heeft al uitgeroepen dat Amerika de hemel is; dubbele Quarterpounder, dubbele Fish-o-filets en torenhoge ijsjes!

Hotelkamer had een vreemd luchtje en een Pulp Fiction-achtig interieur, erg eighties, maar had een stille airco (!!!) en heerlijke bedden. We werden om 3 uur ´s nachts wakker. Niet zo vreemd want in NL is het nu 12 uur ´s middags. Dit duurt een paar daagjes en dan loopt onze interne klok weer in de pas met de werkelijkheid.

Nu is het TV kijken geblazen tot het een acceptabele tijd is om je buiten te begeven. Het is hier ook komkommertijd want het politieke nieuws op CNN is het verschil in uitspraak van het woord “Pakistan” tussen Obama en McCain.

Vanaf nu zet ik de logjes netjes bij de respectievelijk dagen. We´re started!

Zoals ik stiekem al bij gisteren heb geschreven waren we om 3 uur wakker. Lekker een beetje TV liggen kijken en de log bijgewerkt. Wel lekker eigenlijk dat je met laptop en wifi gewoon meteen je verslag bij kan werken. “Vroeger” moest je het tijdens de reis op papier zetten en dan later overkloppen, maar nu ben je 1-2-3 klaar.

Om een uur of zes zijn we gaan ontbijten. Bij het hotel zat een restaurant dat ook een uitstekend Amerikaans ontbijt wist te bereiden. Pancakes, hashbrowns, de hele mikmak met een lekker glaasje verse jus erbij.

Vandaag stond in het teken van het niet hebben van een plan. Het enige verplichte onderdeel was het doen van boodschappen (frisdrank e.d.) en een koelbox. We zijn eerst naar de Vons gegaan, dat is een luxe supermarkt waar ik een heerlijke lucht van verse broodjes rook, dus die onthouden we! Vervolgens naar Redondo beach gegaan (waren we om een uur of acht…), daarna naar de Target (soort warenhuis/supermarkt) waar we een perfecte koelbox hebben gescoord en Maxim een duikset en een ballon-artiesten set (zie fotorepo). De een-na-laatste bestemming was een mall naast de Target waar ik ging kijken voor Nikes en waar ik ook in geslaagd ben ($80), als bijvangst heeft Meta een setje Adidas gekocht.

En dan nu het hilarische verhaal van de dag… Omdat de auto zo nu en dan een alarmbelletje (ding ding ding) liet horen en ik niet midden in Death Valley wilde stilstaan met een stukke auto ben ik even langs Alamo gereden om te vragen wat zij er van dachten. Nu moet je weten dat autoverhuurbedrijven zeer strak geregisseerde en goed geoliede machines zijn die verdeeld zijn in een terugbreng en een afhaaldeel die van elkaar gescheiden zijn. Met andere woorden, als je het terugbreng deel inrijdt, dan kom je daar niet zo makkelijk meer uit; er staat meteen een mevrouw je barcode te scannen en toen ik uitlegde dat ik een raar belletje hoorde stuurde ze me naar binnen om een andere auto te halen. maar ik kwam alleen voor een vraag! 

Welnu, ik naar binnen waar de Customer Service mevrouw me vroeg om op het afhaal-parkeerterrein een nieuwe auto uit te zoeken. Nu moet je weten dat de Toyota Highlander die we hadden GROOT was, en daardoor erg praktisch met bagage, dus ik wilde eigenlijk niet iets kleiners krijgen. Op het parkeerterrein stonden een paar redelijke autos (waaronder een Jeep Grand Cherokee, geen rommel dus) en een Cadillac. Die Cadillac stond weliswaar in een ander vak dan het type waar ik in mocht uitzoeken (ik mocht een standard SUV uitzoeken en de Cadillac was een Luxury SUV), but as we say in Holland: a bold man owns half the world! Om een lang verhaal kort te maken rijden we nu in een dikke Cadillac met leer, een enorm glazen dak en satelliet radio. Erg handig!

Welnu, we reden met onze nieuwe ride naar het hotel en toen gebeurde het… Op de snelweg ineens weer dat geluid… ding ding ding. Meta meteen in een lachstuip, en wat bleek: het was de TomTom die een signaal geeft als je de maximum toegestane snelheid overschrijdt. Alle consternatie en auto omruil echec voor niets geweest! Om mezelf nog enigszins goed te praten: ik had wel op de TomTom gekeken toen ik het belletje hoorde, maar zag daar ook geen waarschuwing, dus had ik daar verder niet meer bij stilgestaan.

Na aankomst in het nieuwe hotel nog even een frisse duik genomen, ´s avonds gegeten in het Rainforest cafe in Downtown Disney en om 9 uur doodop in bed (mind you: 6 uur in de ochtend NL tijd).

Klik… Foto´s van vandaag!

We leven nog! vandaag naar Disneyland geweest. Ontbeten bij Denny´s, een All American Grand Slam breakfast. Eitjes, hashbrowns (soort Rosti), bacon, toastjes en veel slappe koffie. Erg jummie!

Disneyland is perfect georganiseerd, zoals de parkeergarage waar zelfs campers in passen.

We waren om ongeveer 8 uur bij het park, precies op openingstijd. We konden dus meteen naar binnen bij de Star Wars Tours. Daarna de eerste fastpass opgehaald. Een fastpass houdt in dat je naar een attractie toe gaat, je toegangskaart in een automaat steekt en dan krijg je een fastpass-ticket waarop staat dat je tussen tijd X en tijd Y kunt terugkomen en als je dan je fastpass ticket laat zien mag je door de fastpass ingang naar binnen en hoef je niet in de rij te gaan staan, echt top! “Addertje onder het gras” is dat je maar één fastpass tegelijk kunt halen. Dus je kan niet na binnenkomst van het park bij alle leuke attracties een fastpass halen en ze dan achter elkaar doen.

Toen wij er net waren was het verschil tussen het ophalen van een fastpass en de geldigheid ervan ongeveer een uur. Dus als je om 9 uur een fastpass haalde kon je om 10 uur de attractie in. Later op de dag was het verschil al opgelopen tot maar liefst zes uur…

Vanaf een uur of twee was het belachelijk druk, we zijn om een uur of vier weggegaan want toen waren we helemaal gaar en alle attracties hadden een wachttijd van 30 tot 90 minuten.

Hier foto´s!

p.s. Had ik al verteld dat de Cadillac een verwarmd stuur heeft?

Eindelijk, de reis gaat nu echt beginnen! Vanaf Los Angeles via Joshua Tree National park naar Lake Havasu gereden. De originele versie van de London Bridge is steentje voor steentje afgebroken en naar Lake Havasu City naartoe verplaatst.

Joshua Tree N.P. is goddelijk mooi, en dat is nieteens zo gek, want gelukszoekers zagen Jezus (?) in de bomen die hun handen ten hemel geheven lijken te hebben. Het park is helemaal “af”, de schoonheid is perfect.

Ondanks dat er heel veel Europeanen naar de USA op vakantie zijn kom je heel weinig medeweggebruikers tegen. Als je in een park als Joshua Tree je auto stilzet en uitstapt is het dood- en doodstil en komt er 15 minuten niemand langsrijden.

De weg tussen Joshua Tree NP en Lake Havasu had enorme lange rechte stukken en was bijzonder rustig, een leuk stuk om te rijden op de eerste echte rij-dag.

Lake Havasu is een verhaal apart. Iemand heeft in dit desolate verlaten gebied een stadje gesticht en er zijn nog mensen komen wonen ook! En wat die mensen daar allemaal doen? Ik zou het bij god niet weten! Het is er dor, droog en vreselijk heet! Simpelweg elke dag +40 graden celsius. Er wordt druk gewatersport (lees: onder een parasol in je boot zitten) en je ziet er de meest bizarre speedboten achter de meest bizarre auto´s hangen.

Wel een GROTE Walmart, zijn we nog even geweest. Was ongeveer zo groot als de Groenoordhal en bij en ingang stond de traditionele Walmart People Greeter.

Er zijn weer foto´s!

p.s Heb ik al verteld dat de Caddy een elektrisch openende en sluitende achterklep heeft?

De jetlag is bijna over. We worden rond een uur of zes wakker, en dat is heel wat beter dan om 4 uur wakker worden en uitgeslapen zijn.

De reis was weer voorspoedig, satellietradio (dat heet hier Sirius) is retehandig want je hoeft niet om de 50 kilometer van zender te wisselen zoals gebruikelijk in Amerika. Sirius heeft meer dan 100 zenders die netjes zijn gecategoriseerd in Jazz, Blues, Spaanstalig, etc.

Raar land. Je rijdt van brute hete zon de bergen in en opeens wordt je verrast door regenbuien die ook even snel weer verdwijnen. Onderweg heb ik nog wat leuke foto´s gemaakt van een heel erg lange trein. Hij toeterde naar me!

De eerste blik op de Grand Canyon was weer bijzonder indrukwekkend; eigenlijk kan je de grootsheid van de Grand Canyon niet in foto´s weergeven. Je kijkt niet naar de Grand Canyon, het neemt je hele blikveld in beslag. Dit is miljoenen jaren oud en dat zie je er aan af. Je kijkt tientallen kilometers ver en de bodem is ongeveer 1,5 kilometer van je verwijderd. Het hotel was gevestigd aan de rand van de canyon op een waanzinnig mooie plek. Sta je ’s ochtends als je wakker wordt binnen 20 stappen bij de Canyon, lekker rustig zonder de massa’s Japanners. Ook nog lekker gegeten, gewoon zalm. Het is wel zoeken om een restaurant te vinden dat niet louter burgers, spare ribs of andere zooi overdekt met kaas serveert, maar we worden er steeds handiger in. Speaking of kaas… Taco Bell adverteert gewoon met een nieuw soort wrap die ze de “melt” noemen en in die reclame zie je gewoon dat dat ding draden kaas trekt als je hem opeet, zo vies!

’s avonds wilde ik nog even naar de rand van de Canyon om naar de sterren te kijken, dus ik loop het hotel uit, sta ik opeens oog in oog met een Eland-achtig dier. Ik schrok me rot, maar dat beest niet, die zijn blijkbaar wel wat toeristen gewend; ik had hem bijna een fooi gegeven.

Foto´s!

Vanmorgen na het ontbijt samen met Maxim een stukje van een trail gelopen die naar de bodem van de Canyon voert. De hele reis duurt 5 uur (naar beneden, naar boven duurt twee keer zo lang). We kwamen onderweg de muilezeltocht nog tegen, erg leuk. Lijkt me we doodeng om op zo´n beest te moeten zitten want ze lopen vlak langs de rand van de canyon. Huu!

Een wederom schitterende reis voerde ons via de oostkant van de Grand Canyon naar Page. Het verschil in natuur op één dag is ongehoord. Van sappige groene bossen zit je een uur later op een dorre prairie.

Aangekomen in Page hadden we even een deceptie-momentje. Onze herinnering van 13 jaar geleden was dat je hier heerlijk kon zwemmen en van rotsen af kon duiken. Nu kon dat zwemmen nog wel, maar dat leuke plekje van 13 jaar geleden was nu ingenomen door een enorme jachthaven 🙁

Ook hier weer tegen de 38 graden, maar door de wind voelde het niet zo bizar heet als in Lake Havasu City.

Wéér goed gegeten. Italiaans, met vooraf lekkere minestronesoep. Doet me goed om ook normale restaurants te vinden.

We zijn vandaag ook even bij de Mac geweest voor een burgertje tussendoor. Het verschil tussen de MacDonalds in Nederland en de USA is hemelsbreed. Ten eerste wordt je hier behandeld als een debiel, ten tweede is het interieur van de meeste MacDonalds restaurants sinds de opening in 1978 niet veranderd, ten derde is het er vies en ten vierde is het personeel T R A A G ! ! Je zal je nog verbazen hoe langzaam je een beker cola van de tap naar de counter kunt brengen.

Bij de meeste winkels en horecagelegenheden in Amerika wordt je prima geholpen, zij het wat overdreven vriendelijk en amicaal (everything OK for you guys?! Great!) omdat hun salaris voor een groot deel afhankelijk is van de tip, maar bij de Mac mogen ze geen tip accepteren en het lijkt wel of ze hun ongenoegen daarover op alle klanten botvieren. Rare gewaarwording dat zo´n keten die in Nederland een prima reputatie heeft in het land van oorsprong zo dramatisch slecht presteert.

Maxim heeft het prima naar zijn zin. Hij vond de Grand Canyon erg cool maar het mooiste van alles vind hij toch wel dat hij zich na een dag rijden (op zijn vader) kan uitleven in het zwembad.

Foto´s!

Vanochtend weer wat later wakker, half 8 dit keer. Om kwart over tien werden we opgehaald om een tour te doen naar Antelope Canyon, een in Navajo (lees: indianenland) gelegen canyon waar je mooie lichteffecten hebt. We reden er heen met een soort monstertruck, zie de foto´s! De rit naar de canyon ging eerst vooral erg hard over asfalt en daarna erg hobbelig over een stuk zanderige woestijn. Daar werd ik erg enthousiast van (not!)

De canyon was erg mooi (zie de foto´s maar) en de verhalen van de indiaan waren ook leuk. Hoewel ik ernstig twijfelde aan zijn bewering dat hij liever eenvoudig in een reservaat woonde dan in een mooi duur huis, gezien zijn snelle Adidas sneakers en de platte Sony Viao laptop die hij in het kantoor had liggen.

Na deze stoffige activiteit even gezwommen en daarna geluncht bij Subway; weer een lekker adresje ontdekt. Heerlijke broodjes met veel sla en groente!

’s Middags een tour gemaakt naar Vermillion Cliffs en Marble canyon en onderweg nog even een mooie en hoge brug over de Colorado meegepakt.

Nu ben ik moe! Hier staan de foto´s

Even snel een berichtje van Meta. Tropical Sno ontdekt!!! Zo lekker!!! Wel 50 verschillende smaken; birthday cake, bubblegum, alle fruitsoorten, rootbeer, pina colada enz. enz. We gaan een tentje beginnen in Italie ofzo, dat lijkt me wel wat.

oh ja, we leven nog. Niets gemerkt van de aardbeving, als je de media mag geloven is het business as usual en is er geen paniek. Foto´s en verslag volgen later (vandaag grotendeels in de auto gezeten, dus erg spannend zal het niet worden).

Foto´s!

Vreselijk slecht geslapen vannacht! Te kleine bedden met een kuil erin en een airco die de hele nacht herrie maakt. We gaan hier niet nog een nacht blijven. We hebben besloten vandaag via Arches naar Bryce te rijden en een dag eerder daar aan te komen. We blijven daar dan 2 nachten en gaan daarna een dag eerder naar Vegas. YEAH BABY 4 nachten VEGAS! Eindelijk even lekker shoppen, dat hebben we nog helemaal niet gedaan.

Het was een lang stuk van Moab naar Bryce, via een route die niet veel toeristen nemen want we kwamen ze niet tegen. Check ook de foto links: over 250 km rechts aanhouden! Stel je dus voor dat je vanaf Leiden naar Luik rijdt zonder ook maar één keer af te hoeven slaan en geen enkele file of andere onderbreking te hebben.

Arches was weer een prachtig park. Ongelooflijk hoeveel mooie natuur je hier hebt. Het is overal ook niet echt druk hoewel het midden in de vakantie is.

PS Wisten jullie al dat de pedalen in de Caddy electrisch verstelbaar zijn?

Foto´s!

Heerlijk geslapen in Bryce View Lodge, 1 mijl voor de ingang van Bryce Canyon. Vandaar heerlijk relaxt dagje gehad. We hebben lekker tot 9 uur uitgeslapen (was ook wel nodig na de nacht van gisteren). Daarna ´s-ochtends naar Bryce, ‘s-middags zijn we lekker naar het zwembad geweest daarna heb ik met Maxim een quad tour gemaakt.

Foto´s!

We zitten nu in Vegas!!!

Vanochtend vroeg vertrokken uit Bryce en naar Zion gereden. Zion is één van de mooiste parken, het doet Europees aan, “gewoon” bergen met mooie bossen, riviertjes, etc. Je kan je auto op een parkeerplaats zetten en daarna met een shuttlebus langs de hoogtepunten van het park. Meta dacht nog even dat haar laatste uur geslagen had! In de shuttlebus zat een groot raam en opeens zag ze in de spiegeling een enorme man met een grijze baard en een zeis achter zich zitten. Gelukkig bleek het allemaal wel mee te vallen want de ramen van de bus vertekenden de spiegeling nogal. Het was gewoon een vredige wandelaar met een houten wandelstok. Ik heb nog een foto van ‘m gemaakt die je bij de foto’s van vandaag kunt vinden.

Het hotel voor vannacht is het fameuze Golden Nugget, was redelijk goedkoop (en dat is niet erg!). Zwembad is vet cool, met een mega aquarium met haaien waar de glijbaan doorheen gaat! Het deel van de glijbaan dat door de Shark-tank gaat is ook van glas. Eng!

Meta heeft een Mojito gedronken aan de rand van het zwembad, ik denk dat ik dat morgen ook maar eens ga proberen. In heel Amerika is alles verboden, en alles wat elders in Amerika verboden is, is legaal in Vegas. Dus zit iedereen als een bezetene te roken en te zuipen in het zwembad.

Amerika, het land waar je op je achttiende al in pornofilms mag spelen of als soldaat naar het front gestuurd kan worden, maar je pas op je 21e mag drinken en gokken.

Mijn god wat is het heet in Las Vegas, en het ergste is dat het ’s avonds geen graad afkoelt! Iedere keer als je de auto uitstapt krijg je weer een klap in je gezicht van de hitte. We zijn ´s avonds naar het Hardrock Hotel geweest; daar waren we 13 jaar geleden ook en daar hadden we goede herinneringen aan. Het hotel was in grootte meer dan verdubbeld en dat was goed te merken aan de drukte.

Het viel me trouwens op dat het sowieso een stuk drukker was dan de vorige keer dat we hier waren. Stonden de hotels op de strip 13 jaar geleden redelijk ver van elkaar af, nu is elk gaatje op de strip volgebouwd met hotels en casino´s. Het was stukken hectischer dan ik me kon herinneren. Ik moet nu stoppen want ik heb een afspraak bij de kapper (we zitten in San Francisco als ik dit schrijf).

p.s. de Caddy heeft ons maar mooi weer 400 kilometers verder gebracht. Morgen weer een gadget! 🙂

Foto´s!

Vanochtend lekker ontbeten in the Golden Nugget. De horeca is in de hotels zeer goed geregeld. Je wordt snel geholpen en het eten is van prima kwaliteit. Na het ontbijt uitgecheckt en de koffers op laten halen en de Valet parking de auto laten voorrijden. Alle hotels in Las Vegas hebben Valet Parking, dat houdt in dat je met je auto voor de deur parkeert en dat iemand van het hotel je auto dan in de garage zet. Als je wilt vertrekken en je auto nodig hebt bel je vanuit je kamer de valet parking die dan je auto voor de deur zetten. Kosten? Niets! Enkel een fooi van een paar dollar.

Nog lekkerder is het als je de bellboy je koffers op laat halen in je kamer en hem dan meteen je auto voor laat rijden en de koffers ook nog inlaadt. Kost bij elkaar 7 dollar, maar als je in Vegas bent, moet je het goed doen (en die hotels hier zijn zo enorm groot dat je echt niet voor je lol met je koffers gaan lopen zeulen).

Na het uitchecken naar een Outlet Shopping mall geweest waar we even lekker hebben ingeslagen voor zachte prijsjes. Nikes voor 29 dollar, dat soort prijzen. En toen… op naar THEhotel at Mandalay Bay.

Bij binnenkomst waren we meteen overdonderd door de inrichting, zo ontzettend smaakvol, het leek wel Europees. Zo ontzettend MOOI, dat ik het met hoofdletters moet schrijven. Ons hotel heeft geen casino waardoor het lekker rustig is. De meeste hotels hebben ook een casino en daar is het over het algemeen een kakofonie van herrie. De kamer is ongeveer 80 vierkante meter. Eerst een halletje, daarna de woonkamer met een bureautje, bankstel, 40″ plasma en een minibar met alle ingredienten om cocktails te maken. Daarnaast ligt de slaapkamer, ook met een platte TV en en badkamer met enorm bad, aparte ENORME douchecel en… een TV!

Onze eerste nacht hier is erg duur, omdat het een zaterdag is, maar voor de zondagnacht betalen we 150 dollar, wat 96 Euro is; dat betaal je ook voor Ibis Leiderdorp.

Superlatieven te over, ook voor het zwembad met golfslagbad. Maxim vind het ook helemaal schitterend hier, hij was helemaal hyper van enthousiasme.

Het publiek is hier ook wat minder shabby dan in downtown Vegas, waar ons eerste hotel lag. Eigenlijk is Las Vegas een heel rare stad. Het uiterlijk is glitter en glamour, maar de casino´s zitten vol met lui die er als zwervers uitzien en die om 11 uur ´s ochtends zitten te gokken, of die om 2 uur ´s middags dronken rondlopen. In een straat achter “the Strip” lag ook een kerel ergens in een hoekje op straat te slapen. Geeft wel een beetje dubbel gevoel. Er zijn ook veel vrijgezellenfeestjes, het is net Amsterdam.

Vanochtend leuke schoenen gekocht voor Maxim (die van 29 dollar), blijkt er een maat 6,5 en een maat 7 in de doos te zitten. Tja, dat krijg je als je voor een dubbeltje op de eerste rang wilt zitten 🙂

Oh ja, Vegas is HEET. 42 / 43 graden. En ’s nachts is het ook nog erg warm. Ga nu pitten, het is 1 uur. Moe!

De Caddy heeft een kompas in de spiegel, maar vergeleken bij de pracht en praal van deze stad is zelfs de caddy maar een simpel autootje.

Foto´s!

Vandaag blijven we in THEhotel at Mandalay Bay. Heerlijk geslapen op onze pillowtop matrassen, dat is een boxspring bed met een soort dekbed er overheen, alsof je op de wolken ligt.

Overdag lekker rustig aan gedaan, beetje in het zwembad gehangen, Pina Colada erbij (Maxim had er ook 1, maar dan zonder alcohol) en ´s avonds hebben we buffet gegeten.

Grappig is dat het allerstoerste in Vegas een hotelzwembad met een apart stuk voor “European-style Sunbathing” is. In eerste instantie begreep ik helemaal niet was ze daarmee bedoelden, maar dit blijkt een stuk zwembad te zijn waar je topless mag zonnen. Zo 1995!

Er wordt nog flink gebouwd in Vegas, hoewel een deel van de bouwactiviteiten voor een aantal nieuwe hotels is stilgelegd vanwege de recessie die momenteel toeslaat in Las Vegas. Echt helemaal bizar groot is het project City Center, waar bijna een stad binnen de stad wordt gebouwd. Alles wat je op deze site ziet is onderdeel van dat project, en dat is echt enorm groot. In de foto´s van vandaag zie je hoe het er momenteel bij staat. De bouwactiviteiten gaan ’s avonds en in het weekend gewoon door.

Ook heel Vegas is “Wolfgang Puck”. Deze in de USA beroemde kok is volgens mij de Jan des Bouvrie van de Las Vegas restaurants. Ieder sjiek hotel heeft een restaurant van Wolgang Puck en de beste man is nogal een polyvalent talent want hij blijkt verstand te hebben van zowel Italiaans, Frans als Chinees eten. Komt op mij nogal als een vreemde combinatie over; volgens mij gaat het meer om de naam Wolfgang Puck dan om de kwaliteit van het voer.

foto´s

Vandaag hebben we met pijn in het hart THEhotel verlaten en zijn we naar the Venetian verhuisd. Ook dit was weer oogverblindend mooi hotel, geheel in Venetiaanse stijl gebouwd. Je kan op de foto´s zien wat ik bedoel. Hoewel dit hotel duurder was dan THEhotel was het niet zo perfect en schoon. Er lag haar in het bad, er zaten kringen op de tafel en er ontbraken afstandsbediedingen. Twee keer naar de receptie gemoeten om het goed geregeld te krijgen. Beetje jammer voor zoveel geld.

De kamer was ook weer een topper, maar dat kan je beter op de foto zien.

’s avonds zijn we naar de fonteinen bij het Bellagio hotel geweest. Kan ik ook wel beter laten zien dan erover vertellen.

Foto´s

600 kilometer voor de boeg! We moesten van Las Vegas naar Mammoth Lakes aan de onderkant van Yosemite NP en zouden onderweg door Death Valley rijden, maar hadden eigenlijk niet zo´n zin om weer door woestenij te moeten. We hebben daarom een kortere route buiten Death Valley om genomen en dat is ons achteraf bijzonder goed bevallen. Hoewel we al veel rustige wegen op onze route hadden gehad blijft het toch wel hoogseizoen. De weg die we vandaag hadden was duidelijk geen typische touristenroute want we hebben momenten gehad dat we gemiddeld om de tien minuten een tegenligger hadden met een uitschieter naar twintig minuten. Dan kom je dus dertig kilometer lang niemand tegen! Voor de liefhebber: we reden in NW richting via de Interstate 95 om op een gegeven ogenblik de 266 / 168 in westelijke richting te nemen. Die laatstgenoemde weg was echt schitterend met afwisselend kaal maanlandschap en zodra je een stukje omhoog ging werd het groen. Het weer was ook zo raar onderweg! Terwijl we in de zon reden zagen we het verderop onweren en regenen. 5 minuten later reden we de bergen in en zaten we zelf middenin een ENORME regenbui om even later weer in de zon te rijden en weer naar een schouwspel van zon, onweer en regen te kijken.

In the middle of nowhere hoorden we 2 Unlimited met Get Ready for This op de radio! Cool!

Onderweg in Big Pine gegeten bij Rossi´s Steak and Spaghetti. Toen we net in het restaurant zaten kwam er een soort zwerver binnen. Morsig uiterlijk en onvaste tred, je kan je er wel iets bij voorstellen. De man scharrelde wat bij de piano, ging zitten en bleek goddelijk piano te kunnen spelen! Tel daar het meer dan gemiddelde eten bij op en we hadden een ervaring die we als een heel goede herinnering aan deze vakantie gaan bewaren!

Maxim kreeg de dag erna bij de Chinees een gelukskoekje met als tekst “wordt niet misleid door de eerste indruk” en merkte toen op dat dat sloeg op die pianist in dat restaurant. Slimmerd! Ongelooflijk trouwens hoe goed hij engels verstaat, hij volgt alles wat er op TV en in films wordt gezegd en kan zich in restaurants aardig redden.

We overnachtten in Mammoth Mountain Inn in Mono Lake, een schattig wintersport-oord waar ze de kerstversiering nog in de bomen hadden hangen. Hier kan je ook in de zomer lekker wandelen.

Foto´s

Via de Tioga Pass rijden we Yosemite in en gaan we vandaag het park verkennen. Ons hotel voor vandaag ligt vlak buiten het park dus hebben we lekker veel tijd om in het park door te brengen.
Ons hotel is BW Yosemite Gateway, Yosemite, Zuid ingang Oakhurst

Foto´s

p.s. we hebben helemaal niets geschreven bij deze dag. Het was dan ook een simpele dag: rijden door Yosemite. Viel nog best wel tegen eigenlijk, het was een heel end rijden! En dan met name lang omdat er zoveel bochten in de weg zaten. Het hotel Best Western Yosemite Gateway was een heel leuk hotel met allemaal aparte gebouwen en een zwembadje. Heerlijk gegeten bij de chinees geheten “Taste of China”. 30 Dollar inclusief tip!

Flowers in your hair!

Lekker vroeg weg uit Yosemite. Overdag de stad verkennen, ’s avonds naar Alcatraz.

We overnachten drie dagen in het Embassy hotel in San Francisco.

Foto´s!

Vanochtend ben ik naar de kapper geweest. Ik had het risico genomen dat ik de vakantie wel door zou komen maar mijn haar werd veel te dik. Vorige keer dat we op vakantie in de USA waren ben ik ook in San Francisco naar de kapper gegaan en dat was een hele ervaring omdat die kapper geen schaar gebruikte maar alleen een scheermes. Dat was een Spanjaard die 40 jaar daarvoor naar de USA was geemigreerd.

De kapper die ik vandaag had was een Fillipijn die 50 jaar geleden naar Amerika was gekomen. Deze kapper was waarschijnlijk naar dezelfde school geweest als die Spanjool van 13 jaar geleden (lees: gewoon een beetje kappertje spelen en dan komen de skills vanzelf wel), want deze deed alles met een tondeuse. Uitdunnen was er dus niet bij, maar het zit prima.

En wat deed de kapper toen hij klaar was? De stofzuiger door mijn haar en nek. Ja, een echte stofzuiger, met een slang die heel hard HUUUUUUUU doet als hij even vacuum trekt in je nek. Wat een topper, en dat voor 13 Dollar!

Oh ja, het cliché is dus echt waar en geen verzinsel, want de kapper vroeg me of Nederland in Denemarken lag…

Overdag hebben we de 49 mile Scenic drive gereden. Die kan je in de TomTom inladen en dan hoef je alleen maar de instructies te volgen; dat zou ieder stad moeten hebben! We hebben zodoende de mooiste delen van SF gezien. Schitterende parken, heel mooie woonwijken en de allersteilste straten van de stad.

Er rijden hier overigens erg veel Toyota Priussen. En als ik zeg veel, dan is het ook echt veel. Er rijden überhaupt veel kleinere auto´s dan elders rond in SF. Ook Volvo´s, ze hebben dus toch smaak. Lachen is dat als ze een Europese auto rijden in Amerika dat ze dan de zwaarst gemotoriseerde versie hebben. Dus een Golf V6 2.5 (hier rijden we gemiddeld in een 1.6), Audi A4 2.8 Quattro etc.

Vanavond zijn we naar het Ajax – Feijenoord van het Baseball geweest: LA Dodgers tegen de SF Giants, wat een spektakel zeg! De supporters van de twee partijen zitten gewoon door elkaar heen en dat is geen enkel probleem. Eten en drinken is heel duur. Kipstukken met friet: $10,– en een medium cola is ook al gauw 5 dollar. Helaas hebben de Giants verloren 🙁

foto´s!

Maxim is jarig!

Beetje uitgeslapen, Opas en Oma gebeld. Toen naar Fishermans Wharf. Helemaal niet erg dat de $ goedkoop is, maar het nadeel is dat het vreselijk druk is met toeristen. Was dus niet zo leuk. Lekker gelunched bij Rainforest café en ik ben met maxim naar Ripley´s Believe It Or Not museum geweest, dat is een soort rariteitenkabinet. Ik besef me net dat ik vandaag bijna geen foto´s heb gemaakt!

´s Avonds heerlijk chinees gegeten bij PF Changs. Dat is echt lekker Chinees eten, dat zouden ze in Nederland eens moeten proberen te introduceren.

We hebben zin om morgen weer verder te gaan!

foto´s!

De tochten worden steeds korter, vandaag stond er slechts 172 kilometer op het programma, vanaf San Francisco naar beneden over Highway 1 (langs de kust). We zijn om een uur of half tien vertrokken vanuit ons hotel. Het was zondag, dus lekker rustig op de weg. De boordcomputer gaf aan dat het rechterachterwiel te lage druk had, dus die hebben we even een beetje lucht gegeven bij de benzinepomp.

Onderweg even boodschappen gedaan bij de Safeway; nieuwe Cola, Sprite, een zak ijs voor in de koelbox en ook broodjes (echte Hollandse tijgerbollen!) en beleg gekocht. Onderweg langs Highway 1, de weg langs de kust, een leuk picknickplekje gezocht en daar gebruncht. De kust is echt schitterend met afwisselend strand en rotsen. De golven zijn hier enorm hoog dus dat geeft het nodige spektakel.

Na de brunch nam Meta het stuur over. Na een kilometer of dertig reden we op een stuk mooi vlak asfalt maar het klonk alsof het een hobbelige weg was. Oh jee… Even gestopt en ja hoor, lekke band linksvoor! Tsja, en daar sta je dan. Ik had de “lekke banden en kapotte ruiten-verzekering” afgeslagen dus ik kon niet naar Alamo bellen om ze hulp te laten sturen. En als ik had willen bellen ging het niet, want we hadden niente dekking op beide telefoons.

Dus zat er niet anders op dan alle bagage uit de auto te halen en het reservewiel er onder vandaan te frutselen. Het was even een klus, maar uiteindelijk zat het nood-reservewiel er onder. Maar ja, dan moet de bagage én een volwaardig SUV wiel in de auto, dat was dus volle bak!

Toen we ergens telefoon-dekking hadden heb ik Alamo gebeld waar ik de auto kon omruilen; in het gebied waar we zaten was geen dorp of stad te bekennen, dus even langs de Kwikfit zat er sowieso niet in. De meneer van Alamo durfde aan mij te vragen welke luchthaven het dichtstbij mijn lokatie zat; een vraag waarvan ik hoopte dat HIJ hem kon beantwoorden. Hij woont tenslotte in Amerika, ik ben maar een toerist. Het bleek dat we naar San Jose moesten, zo´n 70 KM rijden, door de bergen, dus niet echt snel. Wel een mooie pittoreske route

Om een lang verhaal kort te maken hebben we dus een nieuwe auto en gelukkig precies dezelfde als we al hadden, dus kan ik nog steeds elke dag een gadget van de Caddy met jullie delen. Het enige verschil is de kleur, we hebben nu een rooie. Overigens controleren ze hier bij het terugbrengen van een huurauto helemaal niet op deuken of krassen. In Europa zijn ze daar een stuk strenger op.

Ons hotel vandaag is Quality Inn in Salinas, helaas geen zwembad, Maxim moet het al vier dagen zonder zwembad stellen!

Had ik al verteld dat je de Caddy op afstand kan starten met de afstandsbediening? Vroemmmm!

Foto´s!

We hebben vandaag 210 kilometer gereden en daar hebben we zowat de hele dag over gedaan! De weg die we vandaag gereden hebben, Highway 1 langs de kust, is nogal een kronkelige weg.

We zijn eerst naar Monterey gereden, maar dat zag er erg commercieel en toeristisch uit, dus die hebben we maar over geslagen. Vervolgens hebben we de befaamde 17 mile drive gereden, een schitterende weg langs de kust met een paar mooie “Vista” points. De foto’s zeggen zoals altijd meer dan 1000 woorden.

Het klimaat hier (en ook in San Francisco) wordt sterk bepaald door de mist die regelmatig vanuit zee komt binnendrijiven. Deze mist komt tot de kust en dringt een klein stukje landinwaarts en lost dan vanzelf op. Als je een weggetje inrijdt dat dwars op de kust ligt ben je binnen een minuut vanuit de mist in de volle zon. Als je de hele dag langs de kust rijdt zit je het grootste deel van de dag in het gebied tussen mist en zon. Zoals je op de foto´s kunt zien is het een schitterend gezicht.

We hebben vandaag op een paar plaatsen zeeleeuwen gezien. Enorme beesten die een beetje liggen te vegeteren op het strand.

Even over de TV hier. Ze hebben geen teletekst, maar meer dan 95% van de TV programma´s is ondertiteld via een soort teletekst (close captioning heet het). Zowel opgenomen programma´s zijn ondertiteld als live evenementen, zij het met enige vertraging. Zelfs commercials zijn ondertiteld! Op zich is het een prettig systeem; mijn engels is verre van slecht maar ze praten soms wel heel erg snel. Ik zou best wel willen dat we in Nederland de Engelstalige uitzendingen ook in het Engels ondertiteld zouden zijn.

Ons hotel van vandaag heet Silver Surf Motel en is nogal goedkoop ingericht. Het ziet er niet uit, maar morgen kunnen we vertellen of de bedden lekker sliepen.

Erg lekker gegeten bij restaurant Manta Ray. Eigenlijk opvallen goed zelfs, Franse keuken, dus hebben we er maar een flesje wijn bij genomen, was hier best te betalen. Wijn is over het algemeen best duur hier in restaurants.

Foto´s!

De gadgets van de Caddy raken zo langzamerhand wel een beetje uitgeput. Dat je ook de achterklep met de afstandsbediening kunt openen is dan ook een schrale troost om vandaag toch nog wat te kunnen melden.

ps. nog drie dagen, we willen helemaal niet naar huis!

Nou, dat slapen was helemaal niks. We zaten helemaal in de hoek van het hotel waar aan de buitenkant de trap naar boven langs de gevel liep. Het was een houten gebouw, dus het was goed hoorbaar dat er mensen om half twee met koffers (of misschien wel een lijk!) de trap op of af liepen.

De reis naar Santa Monica was ongeveer 400 kilometer en het in tegenstelling tot de weg gisteren is het stuk langs de kust vanaf San Simeon naar LA redelijk vlak en met weinig bochten dus dat reed aardig door.

Aangekomen in Santa Monica naar het hotel. Goed hotel met Wolfgang Puck koffie op de kamer (zie post van een aantal dagen geleden). Daarna lekker naar het strand geweest, onwijs hoge golven getrotseerd, en ook nog even op de pier gelopen. Op de pier ben ik met Maxim in de Rollercoaster geweest.

´s avonds naar Universal City Walk geweest en gegeten bij het Hardrock café

Foto´s!!

Vandaag zijn we naar Universal studios geweest (een pretpark). We hadden vooraf via internet Front of Line passen besteld, waarmee je bij alle attracties zo langs de wachtrijen kunt lopen en meteen de attracties in kunt. Het is een beetje een gok, want als het rustig is heb je voor niets je front of line pas gekocht, maar gelukkig voor ons was het druk 🙂

Dit jaar is er een nieuwe ride geopend in het park “Simpsons, the Ride” en die is helemaal te gek. Het is geen traditionele rollercoaster maar een simulator die in een ENORME koepel staat waar een film op wordt vertoond. De “karretjes” waar je in zit bewegen alle kanten op en kunnen schudden en trillen en in combinatie met het beeld dat op de koepel wordt geprojecteerd is het net of je in een echte achtbaan zit. Het filmpje hieronder geeft wel een goede indruk). In het begin zit je te wachten tot die deurtjes opengaan en dan opeens ga je omhoog en blijkt het helemaal geen rollercoaster te zijn! We hadden nog wel gevraagd of er loopings in zaten, niet dus!

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=s1krehoPSQ0&hl=en&fs=1]

Vermeldenswaardig is ook nog “Jurrasic Park”, dat is een waterbaan met een duizelingwekkende vrije val waar je kletsnat van wordt. Ik ben er drie keer ingeweest met Maxim en was tot op mijn onderbroek nat!

´s avonds bij PF Changs gegeten, waarom hebben we in Nederland niet zulke goeie chinese restaurants? Dit is gewoon een modern restaurant met modern oosters interieur en echt uitstekend eten. Niet alles in dezelfde saus zoals bij Indrapoera!

De service in de horeca is hier trouwens helemaal mijn ding. Lekker snel en efficient. Romantisch eten is er niet bij, tenzij je het hoofgerecht pas besteld op het moment dat je het daadwerkelijk geserveerd wilt hebben want ze rammen de gangen er hier doorheen. Dankzij de gratis refills heb je ook altijd een vol glas drinken en je hoeft de bediending maar zelden te vragen om een refill want ze houden het scherp in de gaten. De oorzaak van deze goede service is dat het bedienend personeel bijna geheel van de fooien afhankelijk is, en dat de fooien hier bij goede bediening tot 20% bedragen, dus dan lopen ze wel voor je. Ideaal! Dat is nog eens wat anders dan La Pallazina waar je bij de aanvang van het hoofgerecht bestelde cola wordt geserveeerd als je bord net leeg is.

We zitten twee nachten in Sportsmens lodge hotel in de buurt van Universal Studios, Hollywood en Beverly Hills. Prima hotel met lekker zwembad (waar ik nu zit te tikken)

Foto´s!

Laatste dag, nog wat inkopen doen of zijn we blut? Dat laatste zijn we inderdaad, maar we hebben er wel van genoten. Hans ´s ochtends eerst nog een koffer gekocht bij de Target, daarna uitgebreid in het zwembad gelegen. Toen de koffers gepakt en via Beverly Hills en Rodeao Drive naar PF Changs gereden voor ons galgenmaal. Vanavond bonte avond!

Foto´s!

Boehoehoe!

We zijn onderweg naar huis. Ook op de terugweg waren er nog Economy Plus plaatsen vrij, bij allebei de vluchten helemaal vooraan dus hebben we heerlijk veel beenruimte en zit er niemand voor ons (ben ik de enige waarbij degene die voor me zit vanaf vertrek tot landing de stoel altijd helemaal naar achteren klapt?).

We zitten nu in Chicago te wachten op de aansluiting naar Amsterdam. Ik heb zojuist “wat” zitten schrijven in het vliegtuig, tot en met politieke beschouwingen aan toe! (dat plak ik verderop achteraan dit dagbericht).

Om 6 uur opgestaan, om kwart voor zeven naar de luchthaven, om 8 uur waren we bij de terminal (in de tussentijd de auto ingeleverd). Lange rijen! De rijen om bagage in te checken stonden tot buiten op de stoep. Toen we die door waren moesten we weer in de rij staan voor de paspoortcontrole. Gelukkig mochten op een gegeven ogenblik de reizigers die binnen 45 minuten zouden vertrekken voordringen anders was het nog krap geworden.

Ik ben het gevoel voor tijd even helemaal kwijt, maar we stonden om 6 uur Amerikaanse tijd op en arriveerden om 21 uur Amerikanase tijd op Schiphol, erg vermoeiend dus en we zitten nu (zaterdagavond) te vechten tegen de slaap. We mogen van onszelf om half negen naar bed.

De Economy plus plaatsen waren een groot succes, allebei de vluchten konden we de benen volledig strekken. Op de tweede vlucht kon je meeluisteren met de gesprekken tussen de cockpit en de aircontrol, dat is wel leuk om te horen (al versta je de helft niet). Paar leuke films gezien, maar toch viel het weer tegen.

ook nog foto´s!

Tijdens de vakantie heb ik een lijstje bijgehouden met allerlei typisch Amerikaanse zaken die ik tegen was gekomen en waar ik nog iets over wilde schrijven. Aan sommige van die punten ben ik niet toegekomen, gewoon omdat ik er de tijd niet voor had. We zitten nu in het vliegtuig tussen LA en Chicago, dus heb ik plenty of time!

Zoals ik al eerder heb opgemerkt zijn veel huurauto´s in Amerika uitgerust met satelliet radio, ook wel XM Radio of Sirius genoemd. Eén van de grote voordelen hiervan is dat je niet telkens van frequentie hoeft te wisselen. Je hebt iets van 150 zenders tot je beschikking, netjes gerangschikt op soort. Religieus, Rock, R&B, populair, etc. Ook talkradio van Fox met rechtse McCain propaganda, hoewel op die zender McCain er weer van werd beschuldigd dat hij in bepaalde spots over Obama (he may be “the one”, but is he ready to lead us?) te soft was in zijn aanpak.

Een toppertje was de zender “Nashville”, waar 24 uur per dag country muziek word gedraaid. Het leuke aan moderne Country muziek is dat het in essentie niet veel anders is dan veel Nederlandstalige muziek. Het gaat over het gewone leven van simpele mensen, maar dan hoofdzakelijk gesitueerd in een Amerikaanse agrarische omgeving. “I´m a farmer boy, married to a farmers daughter, riding on my combine, etc. etc.”. Eén van de toppers is Alan Jackson, die al meer dan 50 miljoen platen heeft verkocht (zo simpel is hij dus ook weer niet).
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=1P_NWLA6Rlc&w=425&h=344]

Work, work all week long. Punchin’ that clock from dusk till dawn.
Countin’ the days till Friday night. That’s when all the conditions are right.

For a good time, I need a good time.
Yea, I’ve been workin’ all week, And I’m tired and I don’t wanna sleep
I wanna have fun, It’s time for a good time

Van zoveel eenvoud kan zelfs Jan Smit nog wat leren!

Auto´s zijn natuurlijk ook een belangrijk onderdeel van het Amerikaanse leven. Ooit was het ondenkbaar dat de prijs van een gallon benzine (iets minder dan 4 liter) boven de twee dollar zou komen, maar ondertussen staat de prijs vrolijk op ongeveer 4 dollar. Dit is vergeleken met ons nog steeds een koopje, maar hier beheerst de benzineprijs zowel het nieuws als de commercials; de automerken buitelen over elkaar heen waar het gaat om het aanprijzen van het aantal miles per gallon dat hun model X meer doet dan model Y van de concurrent. Ze vergelijken daarbij zonder enige schaamte 5.6 liter V8´s met elkaar.

Verder van de kust af worden de auto´s steeds groter en vormen SUV’s en Pickups (die noemen ze “Trucks”) de overgrote meerderheid. Tussen San Francisco en Los Angeles zijn de auto´s een stuk kleiner en zie je heel veel Priussen en andersoortige kleine auto´s. Een Obama sticker zit overigens altijd op een kleine auto.

De helft van het aantal verkochte Cadillac Escalades (een enorme SUV die het heel goed doet bij rappers en andere “bekende amerikanen” rijdt volgens mij in L.A. rond. In Nederland zijn die dingen een zeldzaamheid maar in LA barst het er van.

De discipline in het verkeer is van een ongekend niveau. Een groot deel van de kruispunten buiten de doorgaande wegen werkt op basis van “wie het eerst komt, wie het eerst maalt”. Bij een kruispunt met vier wegen staat dan bij iedere weg een stopbord. Wat sowieso al opvallend is, is dat iedereen ook echt stopt, maar ook dat ze eerlijk degene die als eerste komt als eerste laten gaan.

Op de snelweg zie je maar weinig mensen echt veel te hard rijden. Iedereen rijdt wel stiekem 5 a 10 kilometer te hard, maar uitschieters zie je zelden. Het “keep your lane” principe, waarbij iedereen gewoon lekker in zijn baan blijft en je rechts en links mag inhalen, werkt hier ook aan mee, omdat anders de verschillen tussen de banen onderling gevaarlijk hoog wordt.

Patriotisme & trots

Ik vind het moeilijk om een mening te vormen over de trots van Amerikanen voor hun land of bepaalde beroepsgroepen. Aan de ene kant wordt deze trots er aan de haren bijgesleept en wordt het sentiment dat de Amerikaanse vlag oproept ronduit uitgebuit; zoals de foto die ik eerder plaatste over de trein met daarop een Amerikaanse vlag vergezeld door de tekst “building America”. Die vind ik zelf nogal overdreven. Het is tenslotte maar een trein.

Brandweermannen daarentegen zijn ronduit helden en op elke brandweerauto (ze zien er trouwens nog steeds net zo uit als in de Donald Duck of als in een oude film) wappert fier een grote Stars & Stripes. In heel veel plaatsen waar wij geweest zijn hadden mensen op bedrijven spandoeken hangen met teksten als “Thank you Firefighters!!” en we hebben ook auto´s gezien met teksten van die strekking er op. Waarschijnlijk heeft dat ook te maken met de veelvuldige bosbranden waar Californie de laatste jaren zoveel mee te maken heeft gehad. Afgelopen november toen ik in New York was is me de trots op de brandweermannen ook opgevallen, maar daar legde ik meer een link met de aanslagen op het WTC die zoveel van hen het leven heeft gekost.

Je ziet ook heel veel uitingen van trots op “our troops in Afghanistan” (of Irak). Het is erg makkelijk (en ook wel erg Hollands denk ik) om daar ook een sceptische mening over te hebben, maar voor de bevolking zelf -en dan met name voor de directe families en vrienden van de uitgezonden soldaten- is die oorlog wel heel erg dichtbij huis. Veel jonge mensen die laag opgeleid zijn en geen baan hebben of uitzicht daarop hebben weinig andere keus dan in het leger te gaan en in veel gevallen te worden uitgezonden naar de diverse brandhaarden in de wereld.

 

Poezen halen!

We zijn weer thuis! Ik heb de foto´s ingeladen van 22 – 25 augustus en een megaverhaal geschreven bij dag 25. Ga zo lekker naar bed!

Last but not least a big ´ol hand for Bart Jan. Iedereen die ooit bij hem thuis is geweest zal zich verbazen over het feit dat hij de post netjes per dag heeft gesorteerd en het huis blinkend schoon heeft achtergelaten en en passant het bed heeft verschoond en brood, beleg, melk en een gebakje voor bij de koffie heeft gehaald (en de poes leeft ook nog).

Thanks Mate!