Maand: mei 2016

Zaterdagochtend, 07:00. T-5.

Afgelopen zondag heb ik (Hans) met mijn team Veteranen B iéts te hard ons Dames 1 team aan staan moedigen. Om even het beeld compleet te schetsen voor de lezer: Onze teams speelden beiden uit op Zoetermeer en dames 1 speelde na ons (of anders gezegd: wij waren hun voorprogramma) dus wij konden ze mooi vanaf het terras onder het genot van een biertje en een bitterballetje aanmoedigen. En schijnbaar maakten wij als klein dapper clubje Veteranen net zoveel herrie als alle supporters van het thuis-spelende Zoetermeer!

Het was heerlijk weer, maar eigenlijk nét nog te fris om na de wedstrijd in een polootje rond te lopen en daarbij luidkeels je cluppie aan te moedigen. Het gevolg? Dames 1 heeft gewonnen en ik loop al de hele week met een halve keelontsteking rond die maar niet over wil gaan.

Enfin, T-5 dus. Maar schijn bedriegt! Want maandag moet ik voor werk naar Duitsland op reis om woensdag einde van de middag weer terug te komen. Dus is het zondagavond eigelijk T-1, maar eerder deze week kregen we de verrassing dat mijn broer en schoonzus (die in/op Curacao wonen) een weekje onverwachts naar Nederland komen. Leuk! Op woensdagavond gaan we gezellig met ze uit eten en moet ik dus zondagavond mijn deel van het koffer-inpakken al klaar hebben 🙂 Eerlijk gezegd vind ik het wel lekker om alvast wat inpakvoorpret te hebben hoor. Dit weekend dus twee koffers inpakken. Eentje voor het Duitsland tripje en eentje voor de vakantie!

En is moest nog even pielen met WordPress en heb uitgevonden dat de “featured image” het plaatje is dat op FB verschijnt als je de link naar het bericht daar post.

Zoveel te vertellen maar waar te beginnen, dat is altijd de uitdaging bij het schrijven van een blog! En zoals je ziet is het me gelukt want hierboven staat die eerste zin 🙂

De eerste nacht is altijd een korte maar vandaag was hij wel héél kort want om half drie waren we eigenlijk wel wakker en viel er geen slaap meer uit te persen. Meta heeft last van migraine én van kuch-kuch hoestbuien en die combi is natuurlijk niet echt bevorderlijk voor de nachtrust. Afgelopen maandag heeft ze een driewekelijkse injectie gekregen en die bevordert algehele malaise dus we moeten de komende dagen maar even kalmpjes aan doen.

De dag van gisteren is er een die onze Amerikagekke FB vrienden wel kennen. ‘S ochtends half zeven opgestaan. Rustigaan douchen en koffie en om half acht op weg naar Schiphol. Lekker met m’n eigen autootje want de vakantie-valet op Schiphol is best betaalbaar (twee weken is ongeveer even duur als twee dagen zakelijk parkeren in de Privium garage).

Aangekomen op Schiphol was het DRUK! Bij de KLM in hal 2 stond de rij om in te checken tot ver in de gang tussen terminal 2 en 3! Wij vlogen met United en moesten dus nog even doorlopen naar hal 3 waar bij de United check in slechts 3 personen voor ons waren! Heerlijk!  Paspoort- en bagagecontrole gingen ook “like a breeze” dus waren we in een poep en een scheet binnen. Bakkie, ontbijtje, shopje, bakkie, wandelingetje, boarden, plekkie maken en klaar voor vertrek!

Zie hier de seat map: we zaten op rij 22 L en J met een lege stoel tussen ons in. Lekker de ruimte! Volgende keer nemen we niet de laatste rij van eco plus want als je dan je stoel ver naar achter doet (wat een van de voordelen van eco plus is) dan hebben de mensen achter je daar wel heel erg veel last van. United heeft trouwens een fantastische app waarin je continue de stoelbezetting kunt zien, handig als je een mooi plekkie wilt fixen.

Voor iets van $16 had je de hele vlucht WiFi dus konden we lekker een beetje bijblijven op Twitter en FB waardoor we al snel op twitter de berichten zagen over het overlijden van Prince. Ik heb op onze trouwdag in 1992 een korte Valentijn advertentie in de telegraaf laten zetten met een aangepaste tekst van “Let’s go crazy” en dat is wel echt “ons” nummer. Mooie herinneringen aan Prince’ muziek in onze staptijd! En dan het concert in 1988 van de Livesexy tour, die werd live op TV uitgezonden en die heb ik nog steeds op VHS en kijk er minimaal eens per jaar naar, lekker hard meeblèren van begin (Erotic City) tot eind (Alphabet street). Meta heeft het ook op haar iPhone dus we hebben lekker wat om mee te zingen de komende dagen.

Vlucht was verder prima. Big Lebowsky gezien. Beetje gesuft. Eten was mwoa en de warme pretzel die we als snack kregen was met Gouda & bacon (dus ranzig vet) dus die heb ik maar beleefd afgeslagen 🙂

En dan…. De immigratie! Haat! Ze hebben op Houston van die handige selfservice kiosken staan MAAR ALS DAN 95% VAN DE GEBRUIKERS ALSNOG IN DE RIJ MOET GAAN STAAN DAN HEEFT DAT DUS HELEMAAL GEEN ZIN.

Manmanman. Enfin, ongeveer een uurtje in de rij gestaan en toen mochten we er in!

Autootje gehaald, precies de kleur die ik hoopte!

Nog een foto? Ok dan, omdat jullie zo aandringen!

Daarna moesten we nog een uurtje tuffen naar het hotel in Livingston.

Snel even een burgertje gehaald bij de Whataburger en daarna luikjes dicht!

Bam! 3 uur ’s nachts en klaarwakker. Twee opties: negeren en proberen toch nog wat te slapen (lees: wakker liggen) of wakker worden en een bakkie koffie maken. Gekozen voor het laatste. En zo geschiedde het dat wij om 3 uur al wakker waren en ik mijn dingetjes voor de weblog kon gaan voorbereiden.

Foto’s in de Apple fotostream krijgen gaat thuis snel maar in hotels blijkt dat anders te zijn. Tergend langzaam komen ze binnen vanaf de telefoon naar de laptop maar who cares, haast is voor de werkenden, wij zijn op vakantie!

Om een uurtje of vijf liepen we in de Walmart waar ik een videootje heb opgenomen voor een collega die het bedrijf gaat verlaten en die vanmiddag een afscheidsfeestje had. Dat leek zo’n leuk idee, om het filmpje in Amerika op te nemen, maar ja… die wifi is net iets minder dan thuis. Shit, hoe krijg ik dat filmpje nou ge-upload… McDonalds! We hadden onszelf het eerste ontbijt iets culinairder voorgesteld maar hebben van deze wifi-nood maar een ontbijt-deugd gemaakt en bij de plaatselijke Mac ons ontbijt genuttigd en daar het filmpje (tergend langzaam) naar youtube geupload.

Ik denk dat het rond zes uur was dat we echt op pad zijn gegaan voor onze trip van vandaag: circa 400 kilometer naar Natchez, Mississippi. En nu ik dit zit te schrijven bedenk ik me dat we veel meer kilometers hebben gemaakt, dik boven de 500! Blijkt dat TomTom ons om heeft laten rijden, waar ik achteraf misschien wel heel blij om ben want de route was werkelijk schitterend!

De eerste 150 kilometer was over echte snelweg, snelheden van 75 mijl en daarnast was het ook nog donker dus niet echt lekker om het dak open te doen. Maar om een uurtje of acht was het licht, werd het wat warmer en werden de wegen smaller en langzamer. Dus tijd om het dak er eens af te halen.

En toen overviel het me: een totaal gevoel van geluk. Maar echt ook. Uit het niets: prikkende ogen en een last die haast fysiek van m’n schouders leek af te glijden om plaats te maken voor een onbeschrijflijk gevoel. Zonnetje, mooie omgeving, mijn lief naast me en de wind in m’n haar. En dit zeg ik helemaal niet om er een emotioneel dramatisch verhaal van te maken maar ik had écht het gevoel alsof alles in één keer van me afviel: de perikelen met Meta’s gezondheid + een rotperiode op werk met een reorganisatie waarbij we wat mensen hebben moeten laten vertrekken: We kunnen het verleden achter ons laten en nu echt alleen maar naar de toekomst kijken. En dit gelukszalige momentje waarbij alles wat mooi was opeens tegelijkertijd samenkwam was daarvan de mijlpaal.

Omwille van jullie tijd zal ik nu maar even fast forwarden naar de eindbestemming van vandaag, Natchez Mississippi. “Hoog”gelegen aan de rivier Mississippi, wat inhoudt dat het op 20/30 meter hoger ligt dan de rivier. Een bijzonder schattig stadje waar het nu nog lekker rustig is maar waar het in de zomer waarschijnlijk erg druk is. Want mooi! Heel veel mooie oude antebellum huizen, statige estates uit de 18e eeuw. Onze B&B is gevestigd in zo’n oud huis. Dit is ‘m. En dit zijn de foto’s:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

’s avonds gegeten met uitzicht op de Missisippi bij een ondergaande zon, kijk die garnalen eens even lekker zwemmen in de boter met Cajun kruiden en knoflook! En natuurlijk die mooie ondergaande zon.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Tot morgen!

Mensen, de reis zit er op. Gisteren een moment van absoluut geluk en vandaag zijn de ogen zodanig verwend dat ik getwijfeld heb om het verslag van vandaag niet gewoon “eye-gasm” te noemen. Het was zo mooi dat onze reis nu al klaar en compleet is, de overige twee weken zijn alleen maar een leuke bonus!

Maar we beginnen weer vroeg in de morgen, uurtje of vier denk ik. Weer wakker. Damn. Stukje geschreven, beetje geinternet, om 6 uur buiten wat rondgelopen in de KLEREHERRIE die de vogels maken!! Ik ga proberen hieronder een kort filmpje te plaatsen, komt ‘ie:

Hiero!

Om half negen werd het ontbijt geserveerd in de large diningroom van het huis, gelukkig hadden ze zich ingehouden voor wat betreft de lokale specialiteiten want het enige echt exotische dat erbij zat was grits en dat is eigenlijk net polenta; het is gewoon mais. Beetje smakeloos waar met wat zout en peper best te eten. De foto van Meta en ik bij de voordeur is de deur van het huis Tara uit de film “Gone With the Wind”.

Daarna nog een korte tour door het huis gehad waarna we om ca. 9:30 vertrokken. Voordat we ’the Trace’ opgingen heb ik bij de lokale AT&T winkel nog even een SIM kaart met een dataplan van 2,5 gb gekocht zodat we wat makkelijker kunnen navigeren.

En toen… de Natchez Trace Parkway. Een historische weg van meer dan 400 mijl tussen Natchez en Nashville. Oorspronkelijk in de 18e eeuw gebruikt door pilgrims en immigranten en nu een mooi geasfalteerde weg die meandert tussen de bossen en de heuvels van Mississippi (en later Tennessee). Als Disney wegen zou aanleggen zou het er zo uitzien. Werkelijk geen enkel ontsierend element langs de weg; geen telefoonpalen, geen huizen / winkels / benzinestations: alles is picture perfect! Ik laat de foto’s wel voor zich spreken (je moet niet allergisch zijn voor groen!)

Hier ook nog even een time lapse filmpje! Vergeet niet op HD te drukken!

Rond lunchtijd hebben we de Trace verlaten om en gaan lunchen bij een onooglijk restaurant dat ons was aangeraden door de eigenaresse van de B&B; het was een restaurant dat een Fried Chicken buffet serveerde. Werkelijk alles was oud en het buffet zag er niet erg appetijtelijk uit maar het smaakte prima de bima!

Bij aankomst in Jackson nog even een korte shopsessie gedaan in de Sephora om Meta’s shophormonen tot rust te brengen, gegeten bij Olive Garden en om 8 uur naar bed, hopelijk halen we vannacht de minimale 8 uur slaap!

 

We zaten toch in een raar hotel! Ik heb online veel goeie reviews gelezen van Drury hotels; Drury biedt de hotelgasten aan net einde van de dag gratis snacks en drankjes aan en het ontbijt scheen ook bijzonder goed te zijn. Maar wat blijkt: zoveel gratis vertier trekt een … hoe zal ik het zeggen… nogal bijzonder publiek aan! Enorme gezinnen met een nogal morsig uiterlijk.

Het dagelijkse evenement van gratis snacks begon om 17:30 en toen Meta en ik om 17:45 gingen kijken was de lobby afgeladen en bleken de snacks te bestaan uit Mac & Cheese en andere narigheid die je dan op een kartonnen bordje op moest eten. And let me tell you this: het volk was zo morsig dat we zelfs geen foto hebben gemaakt omdat ik bang was anders met pek en veren Jackson uitgejaagd te worden.

Dag 4 begon dus met het geroemde ontbijt van Drury dat uiteindelijk echt een drama bleek te zijn. Ik wordt altijd een beetje mistroostig van ontbijten op zo’n kartonnen bordje, zeker als je $100 voor een kamer betaalt. Maar unlike echte Hollanders hebben we ons geschikt in ons lot en zijn we zonder te klagen op pad gegaan.

Om 08:00 gingen we op pad, ons hotel lang op 5 kilometer van de Natchez Trace Parkway (vanaf nu gewoon ’the trace’ genoemd). We hadden op dag 1 al 100 mijl gereden en vandaag gingen we kijken hoever we kwamen. Ik raak maar niet uitgepraat over hoe bijzonder deze weg wel niet is. Eén lange route van 440 mijl, zonder stoplichten, hotels, benzinestations, restaurants. Ze zijn wel in de buurt die benzinestations en zo, maar dan moet je toch echt even van the trace af. Zo ontzettend mooi!

Stop 1 voor vandaag was Tupelo na ongeveer 160 mijl, dus een best stukkie tuffen. Want lekker kilometers maken is er niet bij. Je rijdt constant 80 km/u en er zijn zoveel plekjes langs de route waar je even kan stoppen dat je gemiddeld de 60 km/u netaan haalt denk ik.  In Tupelo is Elvis geboren en het huisje waar hij is geboren wordt uiteraard commercieel uitgebaat en dat wilden we wel even aanschouwen. Lang niet zo gelachen! Er was een giftshop bij (zie foto) waar ze werkelijk alleen maar lelijke dingen hadden! *Niets* leuks! Alleen maar smakeloze rommel! Maar eerlijk gezegd waren onze verwachtingen niet zo hooggespannen dus zo bezien viel het allemaal nog mee!

Na Tupelo weer the Trace op voor nog meer kilometers; en het wil maar niet vervelen! Uiteindelijk hebben we het na 270 mijl opgegeven en zijn we van the Trace afgegaan om een hotel te zoeken. Ondertussen hadden we Mississippi verlaten en waren we via Alabama in Tennessee aanbeland en daar was het ook buiten de Trace heel erg rustig op de weg. Zie hier een snelwegfoto:

Het diner hebben we gebruikt in Sarge’s Shack, ergens lokaal middenin Tennessee. Prima spare ribs (maar niet zo lekker als de mijne) en Meta had een steak met garnalen die uitstekend was!

Morgen naar Jack Daniel’s distillery! Maar tot slot nog even wat restfoto’s van onderweg!

 

Onderdeel van onze vakantiepret is tijdens deze vakantie ook het openen van de buienradar app en het aanschouwen van een grillig patroon regenwolken dat over het land trekt. Zojuist gaf de buienradar zelfs een waarschuwing “kans op onweer en gladheid door hagel”. Our thoughts and prayers are with you!

Hier is het superlekker weer; ’s ochtends een graadje of 16 later oplopend naar 30 graden. Prima convertible weer. Echter, CNN meldt BREAKING NEWS omdat “Large parts of the Midwest and South will see with the possibility of strong tornadoes and hail larger than baseballs in the worst-affected areas.”. De forecast is wel voor later vandaag (als ik dit schrijf) een stuk westelijker dan waar we nu zitten maar wellicht krijgen we nog wat regen of zo.

Maar nu terug naar gisteren, dat ik vandaag zal noemen 😉

Vandaag weer wat later wakker, uurtje of zes ditmaal. Redelijk dus. Stukkie geschreven, foto’s geupload en dat werkte niet helemaal lekker. Of beter gezegd: helemaal niet. En daar kan ik niet zo goed tegen. Of beter gezegd: helemaal niet. Zit je je rot te tikken op een stukkie, zoeke je de leukste foto’s uit, weigert de techniek. Aaargh! Mijn dodelijke blik naar de manager van het hotel heeft wel geholpen want na een reset van de techniek aan hun zijde liep het internet weer als een zonnetje!

Hieronder ons hotel en de auto zoals we hem ingepakt hebben 🙂

Eerste stop op de pelgrimage van vandaag: Jack Daniel’s distillery in Lynchburg Tennessee. En dat was leuk! De ontvangst is bijzonder goed georganiseerd met mooie gebouwen en mooie tentoonstellingen over de historie van Jack Daniel’s en het productieproces. Je kon kiezen uit twee tours: een gratis tour van iets meer dan een uur en een betaalde waar ook een tasting bij zat. Nou, drie keer raden welke wij gedaan hebben. Of beter gezegd: een keer raden en altijd goed!

De tour was opvallend leuk en je kon het gehele productieproces in de echte fabriek volgen. Dus niet zoals bij de Heineken Experience in Amsterdam een beetje door een nepfabriek rondlopen maar echte bereiding van de houtskool waardoor ze de whiskey filteren, sissende ketels met 10-duizenden liters borrelende kokende mais en je kon ook kijken en ruiken in de ENORME ketels waar het destillaat door de houtskool druppelt. Het duurt twee weken eer een druppel whiskey door een laag van 3 meter houtskool is gezakt.
Uiteindelijk komt het allemaal in een eikenhouten vat terecht dat minimaal 4 jaar rijpt in de ENORME barrelhouses waar 20.000 vaten liggen opgeslagen.

En dan die lucht overal, heerlijk! In de whiskey proef je echt de geur die je in de fabriek ruikt en in de barrelhouses is dat nog erger.

Bij de tasting hadden we Gentleman Jack, Black Label no. 7, Single barrel, Tennessee Honey en Tennessee fire. Mooie verhaal trouwens want toen de tourguide onze groep vroeg wie wel eens Tennessee fire hadden gedronken gingen er maar twee handjes de lucht in… van de Hollanders waar dit drankje nog niet verkocht wordt 😉  (maar wij hadden het vorig jaar in Florida al gedronken).

We kregen nog een paar goeie tips van de tourguide:

1. mix Jack Daniel’s eens niet met cola maar met ginger ale (Meta heeft nu een nieuwe “verslaving”
2. Meng Jack Daniels Tennessee Honey eens met normale Jack, dan wordt ‘ie wat minder zoet
3. Een Jack – Coke Light heeft maar 78 calorieen 😀

Na de tour hebben we geluncht in historic downtown Lynchburg en daarna op pad naar Nashville!

Wat een topstad is dat zeg! Veilig, schoon en zelfs op maandagmiddag een drukte van belang op de drukste straten van de stad. De ene bar na de andere met allemaal live muziek. En zoals we geleerd hebben bij “Nick en Simon the American Dream” zijn het niet de minste artiesten die in de bars staan op te treden omdat het animo om in zo’n bar te spelen enorm groot is.

Het was inderdaad overal waar we luisterden bijzonder goeie kwaliteit! We hebben gegeten in de Old Spaghetti Factory. Dat restaurant ziet er enorm duur en luxe uit maar uiteindelijk ben je voor $33 klaar met zijn tweetjes!

Morgen naar Memphis! Bedankt trouwens voor jullie leuke reacties! 😉

 

 

Het hotel in Memphis heeft in de periode dat we er waren een wonderbaarlijke transformatie doorgemaakt. Op de dag dat we arriveerden was de lobby netjes maar was het bar- en restaurantgedeelte ernaast een grote verbouwchaos. Op de tweede dag was he nog steeds verbouwchaos en toen ik op de dag van vertrek beneden kwam was de hele benedenetage spic en span in orde! Afgezien van de verbouwingswerkzaamheden -waar je geen geluidshinder van ondervond- was het hotel (Crowne Plaza Memphis Dowtown) een prima hotel. Lekkere bedjes en het mooiste was de gratis hotelshuttle die je naar de stad bracht en ook weer ophaalde; dat was ongeveer anderhalve mijl, nét te ver om te lopen. Ideaal!

Nog beter gelegen is het Hampton Inn & Suites, die ligt echt om de hoek bij Beale Street en daar zijn ook voldoende parkeergarages (die zullen wel $$$ kosten).

Op dag 8 reden we dus van Memphis naar Greenville. Greenville ligt ongeveer 100 kilometer voor Dallas en daarmee was het een mijltje of 400 dus ruim 600 km) rijden. EDIT: Het is achteraf 670 kilometer geworden) Dus een flinke rit voor de boeg vandaag! De eerste 100 kilometer hebben we over de Interstate gereden en toen het een beetje warmer begon te worden hebben we de navigatie weer op “Snelweg vermijden” gezet en de rest van de route lekker zonder dak over lokale wegen (vergelijkbaar met de Franse Route Nationale) gereden. +600 Kilometer over de lokale highways is een pesteind, maar zonder dakkie is het heerlijk, net of je in een bootje zit de hele dag!

Onderweg ook nog de nodige sproeivliegtuigen gezien, GROTE auto’s en enorm lange treinen (toch wel een beetje mijn guilty pleasure). En natuurlijk veel groen.

 

In Texas zie je HEEL VEEL Sonics, dit lijkt een beetje op een ouderwetse Drive-in bioscoop met als grote verschil dat je hier fastfood haalt 😉 We waren nog nooit bij Sonic geweest maar vandaag wel en dat was echt de ontdekking van de eeuw! Weliswaar fastfood maar wel lekker vers en met veel sla en tomaat tussen de cheesburgers. Ik vind de kwaliteit van de fastfoodketens hier een stuk minder dan in Nederland. Bij de mac is de friet vaak niet vers en de Quarterpounders die in NL altijd sappig en warm zijn kan je hier nog wel eens wat minder warm en sappig krijgen. Maar Sonic is de bom!

Eindbestemming was Greenville en deze was in de route gezet omdat hier een County Fair was en dat wilde ik wel eens meemaken. Een county fair is een soort feestweek maar dan met een wat agrarisch thema, inclusief allerlei keuringen voor schapen en koeien. En een kermis en optredens van Country Artiesten. Het was leuk om eens mee te maken maar de kermisattracties hadden hun hoogtepunt ergens in de jaren negentig 🙂

Op het parkeerterrein natuurlijk alleen maar pickup-trucks! En hoe is Greenville verder? De mannen dragen laarzen, bloesjes en spijkerbroeken met enorme buckle-belts. En de meisjes dragen ook allemaal laarzen. En verder ziet iedereen er uit of hun ouders neef en nicht zijn 😀

 

 

Van de ene kant van Dallas naar de andere kant, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Nou, dat was het op zich ook niet maar het was wel een heel eind rijden. Dallas is ook niet een op zich staande stad. Er naast ligt Fort Worth en samen vormen ze de Dallas-Fort Worth (DFW) Metroplex. Een enorm groot stadsgebied met alleen maar snelweg, snelweg en snelweg. Amsterdam en Rotterdam worden in één keer gedecimeerd tot een soort Madurodam. Keer een pan Spaghetti om op de grond en wat je dan ziet is de DFW metroplex. Op een gegeven ogenblik reden we op een snelweg van in totaal minimaal 15 banen breed, echt bizar. Hieronder een Google Maps plaatje van een van de vele kruispunten.

Vandaag was het thema Shoppen. En of je kan shoppen in en om Dallas. Mijn collega die hier woont zei “Dallas is mall central”. Alleen al aan de linkerkant van Dallas liggen 6 grote malls, de ene wat mooier dan de andere maar dankzij wat online research hebben we de mooiste er uit gepikt (of eigenlijk waren de criteria Mac, Sephora en Apple Store). De eerste was Southlake Town Square en dat was een vrij luxe mall. In 1 uur meer Audi, BMW, Porsche, Volvo en Bentley gezien dan in de hele week ervoor. Dit was by far de grootste mall die ik ooit heb gezien. Het was dan ook meer een dorpje met alleen maar winkels dan een mall.

Daarna nog een mall gedaan maar die was niet erg indrukwekkend want die ben ik vergeten, hahaha.

Einddoel van vandaag was de door mijn collega beloofde BBQ! Dat is zo gegaan: ik heb weleens contact gehad met een collega van onze Amerikaanse vestiging en die ligt in Fort Worth (dus naast Dallas) en ik had haar om advies gevraagd voor een hotel in de buurt van Arlington want daar gaan we morgen naar een wedstrijd van de Texas Rangers. Toen ik haar om dat advies vroeg zei ze “I’d like to invite you and your wife for a real Texas BBQ” en dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! We hebben afgesproken op ons kantoor in Fort Worth waar ik een korte rondleiding heb gekregen en even op de foto ben gegaan (die was ik dus vergeten te maken en heb ‘m na het eten gemaakt, vandaar dat het donker is).

Van daaruit zijn we (met nog een andere collega erbij) vertrokken naar het restaurant Railhead Smoke House. Super lekkere fall off the bone Spare Ribs gegeten!

 

How y’all doing today?! In heel Amerika is het “you guys” dit en “you guys” dat, maar in het zuiden is het “y’all”.
“Y’all want a refill”. “Y’all want a tabel for two”.

Vandaag is de dag van de wedstrijd van de Texas Rangers tegen de Anaheim Angels. En het toeval wil dat we in 2012 ook bij de Anaheim Angels zijn geweest maar toen in Anaheim bij LA. Overdag nog wat geshopt en onder andere een nieuwe camera gekocht. Ik stond te dralen bij de Best Buy en toen bleken ze een “open box” te hebben van iemand die de camera had teruggebracht. Uiteindelijk 65% van de nieuwprijs betaald dus dat was een mooie deal.

Eindelijk, eindelijk kreeg ik mijn steak! Mijn eerste steak in de USA. Elke dag was er wel een reden om geen steak te nemen. Of het restaurant serveerde geen steak, of het was een restaurant waar ik het niet aandurfde. Maar vandaag ging het gebeuren, bij Saltgrass Steakhouse. Een keten van resturants maar wel een tikkie luxer dan de andere steak-ketens. Meta had een filet met een pepersausje en ik had een jetser van een porterhouse. Een porterhouse is vergelijkbaar met een T-Bone maar is van iets betere kwaliteit. Half Entrecote en half filet mignon. Een enorm stuk eten maar hij was superzacht en perfect gegrild. Heerlijk!

En toen 0p naar “the ball park”. Alle sporten in de USA spelen ze in een stadium maar honkbal wordt in een ball park gespeeld.
Het hotel had een shuttlebusje waarmee je vlak voor de deur werd afgezet dus we waren zo binnen.

En het begon alweer mooi want we waren nét te laat voor het volkslied, dat werd gezongen toen wij op de roltrap naar boven stonden. En dan zie je dus wat je op de foto’s hieronder ziet: petten af, hand op de borst en de medewerkers van het stadion doen even niets. Erg indrukwekkend. Wát je er ook van vindt, iedereen respecteert dit en niemand kletst door dit soort momenten heen.

Naast het Texas Rangers stadion eeeh, ball park, ligt het stadion van de Dallas Cowboys (American Football). Een *monsterlijk* groot complex. Er kunnen 80.000 toeschouwers in, ter vergelijking: in de Amsterdam ArenA gaan er iets meer dan 50.000.

De wedstrijd was in de eerste 3 innings spannend en daarna was het supersaai. Honkbal kán heel spannend zijn maar als ze elke keer de bal misslaan of de bal gewoon uit wordt geworpen is er niet zoveel aan. Maar de sfeer maakt het zo leuk! Complete gezinnen en alle fans zitten door elkaar heen zonder enige wanklank. Superleuke sport om te zien!

We hadden mooie plekjes helemaal bovenin achter de home plate. Er werd 1 homerun geslagen en de Rangers hebben gewonnen met 7-2.

Honkbal moet je echt een keer meegemaakt hebben. Het is gewoon een avondje uit voor vrienden of gezinnen. De compexen zijn enorm en er zitten heel veel winkeltjes en eetgelegenheden door het hele complex heen. De nummer 45 van de Rangers heet “Holland” en ik heb een mooi T-Shirt kunnen kopen met zijn naam er op. Holland!

De dag van vandaag gaat naar Texas Hill Country. Dit is het meest pittoreske stukje Texas. Heuvelachtig en vlak land wisselt elkaar af en hier liggen vele honderden kilometers rustige tweebaans wegen die (jaja, het gaat nooit vervelen) meanderen door het landschap. We meanderen wat af deze vakantie!

De wegen waren zoals de rest van onze vakantie: groen en rustig, maar toch is dit weer een heel ander stuk van Texas dan we hebben gezien vóór Dallas. Dat was vlakker en hier wordt het langzaamaan bergachtiger alhoewel het nooit echt hoog wordt. Onderweg ook al de eerste Ranches gezien en veel bloeiende cactussen langs de kant van de weg!

Disclaimer: als je ooit denkt “goh wat is Texas mooi, ik ga er ook eens heen”, hou er dan wel rekening mee dat alles wat nu groen is in juli en augustus geel en dor is. We zitten nu echt in het topseizoen voor de Texaanse natuur.

We zijn onderweg weer heel veel leuke plaatsjes gepasseerd, zoals Llano, wat een wat kunstenaarsachtig dorpje is.

En natuurlijk weer Sonic! Hartje Sonic! Kijk die enorme hoeveelheid smaken milkshake!

De eindbestemming was Pat’s Peaceful Meadow in Fredericksburg. Een stadje dat oorspronkelijk door Duitse immigranten is opgericht en waar je nog heel veel Duitse invloeden ziet. Ons huisje is 1 van de vele cabins en vakantiehuizen die je hier in de omgeving kan boeken en het was nog best een klus om het perfecte huisje er uit te zoeken maar toen we aankwamen wisten we het meteen: dit is perfect.

Heerlijk afgelegen en de huizen van de buren liggen allemaal op minimaal 100 meter afstand met veel bomen er tussenin. We gaan hier twee heerlijke dagen beleven! (bij nader inzien vonden we het huisje zo leuk dat we er drie dagen van gemaakt hebben en Austin een dagje hebben ingekort.

’s avonds gegeten bij een Duits restaurant in Fredericksburg, Schnitzel uiteraard. Was prima de bima maar daarna snel weer naar huisje weltevree!

In het Paradijs, maar wel met een grijze hemel en 12 graden celsius. Shit! Zo hadden we het niet besteld! We wilden in de zon zitten in onze Hot Tub! En niet met een trui aan…
Snood plan! Morgen wordt het wél lekker weer, dus we huren het huisje gewoon een dagje langer. En zo gezegd zo gedaan. Hotel in Austin een dagje ingekort en hier een dagje erbij. Zitten we hier in totaal drie nachten.

Vandaag lekker een dagje zitten tutten en niks gedaan. Da’s ook vakantie. We hebben een mooie rondrit gemaakt door Texas Hill Country en de Willow City Loop gereden, dat is in deze tijd van het jaar een schitterend stukje omdat er nu heel veel bloemen in bloei staan.

Dus neem ik jullie even mee op onze rondrit van vandaag!

We beginnen bij de Willow City Ranch die een op een hek met honderden paaltjes allemaal Cowboy laarzen heeft geplaatst.

En verder is het een en al kleurenpracht! Wat staan de bermen er schitterend bij in deze tijd van het jaar! Doe je ogen dicht en denk je in dat je hier met een cabrio doorheen rijdt, dat is zó lekker!

En check deze vogel eens even mooie schutkleuren hebben!

’s avonds lekker thuis een pizzaatje gegeten, even in de Hot Tub gezeten en genoten van onze privécollectie dieren. Een koe, een paard, twee ezels en vier herten.

Bam! Volle zon scheen vanochtend de slaapkamer in! Hier hebben we het voor gedaan! Dus fluks uit bed en genieten van de zon! (erm… dat fluks moet je met een korreltje zout nemen hoor, het is tenslotte nog steeds vakantie).

Maar eerst nog even wat nagekomen foto’s van de diergaarde in en om het huis!

Maar toen was het toch echt Hot Tub tijd, en omdat het altijd ergens 5 uur ’s middags is lekker met een glaasje Ginger Ale & Jack!

Verder geen flikker uitgevoerd vandaag (excuseer de woordkeus), dus ook weinig te vertellen. Anders dan dat we in de zon hebben gezeten, op het terrasje hebben gezeten, toen weer de zon in, daarna even op het terrasje en zo kom je de dag wel door.

’s avonds hebben we ons laten verleiden door de nummer 1 op tripadvisor in Fredericksburg en dat was echt een toppertje. Zoveel kwaliteit heb ik nog nooit meegemaakt in de USA. Dit waren de voorgerechten:
Warm texas Goat Cheese met Garlic & Olive en het tweede was steamed buns met braised pork belly. Jummie!

Daarbij hadden we een “Wine flight” en dat is weer zo lekker lomp als het alleen in Texas kan: alles tegelijk op tafel. Onderweg terug reden we langs de Rehab en daar hebben we maar even een tussenstop gemaakt! Kijk die Meta eens blij zijn!

En dan het hoofdgerecht, 10 ounce strip steak met mushroom, roasted garlic (kijk ze liggen!) en gorgonzola. Heeerlijk! Lang niet zo lekker gegeten, ook niet in Nederland!

Dag schattig huisje! Dag ezels, paard, koe, hertjes en vogeltjes!

Met weemoed laten we ons huisje achter ons om te vertrekken naar Austin, de stad die als motto “Keep Austin Weird” heeft. Net als Nashville (Country) en Memphis (Blues) is Austin ook een stad met een levendige muziekscene, maar dan weer heel anders, meer rock en andere modernere muziekstromingen.

Austin is een stuk moderner en dat zie je in alles. Zelfs in de auto’s: in heel Texas rijden niet zoveel Volvo’s, Priï (Priussen) en “normale” auto’s rond als in Austin. Het is een beetje te vergelijken met een rondreis in het Westen van de states, hoe dichter bij Californië hoe minder pick-up trucks je ziet en hoe meer “uitingen van een wat vrijere geest” 😉   En Austin is ook bekend van het South by Southwest Tech, Film en Music festival.

Maar goed, Austin dus. Helaas maar één nacht omdat we een nacht langer in ons huisje in Fredje (wij kennen Fredericksburg nu zo goed dat we hem Fredje mogen noemen) zijn gebleven en omdat we de laatste nacht toch maar in de nabijheid van de luchthaven willen slapen. We willen rond 09:00 op de luchthaven zijn en als je dan eerst nog 200 mijl moeten rijden dan wordt het wel erg vroeg.

De route van Fredje naar Austin was weer vreselijk saai! 😉 Heuveltjes, weinig ander verkeer en veel groen, daar zijn niet veel verrassende foto’s van, dat groen hier hebben jullie nu wel gezien. Dus dan nog maar een foto van de oto. Voor de scherpe opletters, opa heeft een beetje last van zijn keel dus vandaar dan ik soms maar even een sjaal omdoe.

En we kunnen het nu bevestigen: Austin is echt zo’n gave stad! Het is een stad waar je vooral heel veel kunt wandelen en waar het barst van de hippe bars, restaurants en heel veel leuke winkeltjes met sieraden en kleding. En terrasjes! Waar heb je dat nou in Amerika?

Ons motel voor de nacht was het Austin Motel en die ligt middenin de actie van de SoCo (South Congress) buurt. Het is een jaren 50 motel waar niets aan veranderd is dan dat ze  wifi hebben aangelegd. Verder is het helemaal in oude staat en daardoor heel erg sfeervol. Het is wel een beetje ouwe zooi (wel schoon en goed onderhouden) maar dat is weer eens wat anders dan een luxe hotel.

Lekker gelunched bij een restaurantje naast het hotel. Ik had een BLT sandwich en Meta Blackened Chicken met blue cheese.

’s Avonds zijn we naar hét spektakel van Austin gegaan, de vleermuizen die wonen onder de Congress Avenue Bridge. Rondom zonsondergang verlaten 750.000 vleermuizen hun holen om op jacht te gaan naar voedsel. In de zomer hebben de vrouwtjes jongen gekregen en schijnen het er 1.5 miljoen te zijn. Je kan vanaf twee lokaties kijken: een heuvel naast de brug of van bovenaf de brug. Bij de beschrijving stond dat als je op de heuvel stond je Bat Poo op je hoofd kan krijgen, de keuze was dus snel gemaakt: op de brug; je ziet dat het al best druk is voor een doordeweekse dag begin mei, in het hoogseizoen is het hier echt crowded.

Het is al best wel donker als de bats hun schuilplaatsen verlaten dus als je op de brug zelf staat zie je het niet heel goed (van de heuvel kijk je van onderaf en heb je een nog deels lichte hemel als achtergrond) maar wat je wél ziet is dat het er HEEL veel zijn. Telkens verlaten grote groepen hun schuilplaatsen om dat met z’n allen keihard rondjes onder de brug te gaan vliegen om dan opeens met een grote zwerm weg te vliegen over de rivier, naar de verte, waar de muggen zijn. Op deze foto’s zie je een snapshot van zo’n groep die rondjes aan het vliegen is, de kwaliteit is wat minder maar het geeft wel een mooi beeld. En je hoort helemaal niks van ze, hoogstens wat geruis!

Er zijn ook heel veel boten met toeristen op het water

Hier zie je een zwerm in de verte

En tenslotte nog wat kunstzinnige foto’s 😉 Check de ballonnen op de tweede foto!

We hebben de avond afgesloten bij een van de vele Foodtrucks die Austin rijk is (en waar Austin ook om bekend staat). Superlekkere en verse Fried Chicken met heerlijke pittige coleslaw.

Echt te kort in Austin geweest, daar komen we zeker terug. Leuk idee voor een volgende trip is starten in Austin en dan een rondtrip Texas, New Mexico en Arizona?

Dag 15 was onze een-na-laatste vakantiedag, vandaag reden we van Austin terug naar Houston en daarmee begon dus eigenlijk de terugreis een beetje. ’s ochtends nog even wat geshopt in Austin, weer ontbeten bij Mrs. P Electric Cock kip-foodtruck. Ik verzin de naam niet he, dat doen ze zelf! Heerlijke breakfast taco gegeten! We hebben het erg simpel gehouden, een tacootje met roerei, bacon en een beetje kaas. Simpel maar lekker! Mét een glaasje melk erbij, konden we alvast weer een beetje in het Nederlandse ritme komen.

De dag verder weer reizend doorgebracht. En dat was weer heel simpel: navigatie op “snelweg vermijden”, dak open en tuffen maar. De bestemming was Katy Mill Outlet ergens naast Houston. Het was een lekker warme dag, graadje of dertig en dat is precies lekker als je in een cabriootje rijdt. Midden door een wéér ander Texas. Texas, dat 1,3 keer zo groot is als Frankrijk en maar 26 miljoen inwoners heeft. Nu waren het vooral weilanden en koeien. Mooie koeien! En ook erg lekkere koeien trouwens 😉

En mooie huizen! Het gebied naast Houston (2, 3 uurtjes rijden) is volgens mij het Drenthe van Texas waar de Texaan lekker gaat rentenieren, alleen maar zoete en schattige “huisjes”!

Katy Mills is een heel grote maar ook erg lelijke outlet die wel heel veel winkels heeft. Kon ik mooi nog even op de laatste dag een in-ear noise cancelling headset van Bose aanschaffen in de factory store. Kan mijn oude over-ear QC15 op marktplaats. Ik zie de biedingen wel verschijnen, speciaal prijsje voor FB vrienden! Voornoemde in-ear blablabla bevallen me trouwens prima. Ze zijn lekker klein en daardoor ook wat makkelijker mee te nemen op zakelijke Europese vliegreizen.

Hotel voor de laatste nacht lag op 20 minuten van de luchthaven, La Quinta Inn in Humble. Gloednieuw hotel dus alles lekker schoon en fris.

Naast het hotel lag een top BBQ joint waar we heerlijk bonte avond diner hebben gegeten!

Achteraf gezien is het ons HEEL goed bevallen om het laatste hotel in de buurt van de luchthaven te doen en redelijk vroeg te vliegen. We zijn ook weleens met de 22:45 vlucht vanuit Atlanta naar huis gevlogen maar dan heb je dus een hele dag achter de rug en dan nog die vlucht er achteraan, wat bij mij in alle eerlijkheid 30 minuten maximaal slapen is. En zelfs al zou je wel slapen, als je 4/5 uur zou redden dan is het nog veel. Ze noemen het niet voor niets een red-eye flight ;-).

Kijk mij ’s even een HELE BERG kleding netjes IN het koffertje te krijgen! Precies 23 kilo!

We vlogen om 12 uur naar Washington, dan en uurtje overstaptijd en daarna door naar Amsterdam voor aankomst om plm. 07:00

De eindstand: 2600 mijl (4.200 km). 27.9 MPG is ongeveer 1 op 12 en dat is wel heel netjes. Auto’s zonder dak rijden namelijk niet erg zuinig. En dat met een brandstofprijs die op de route schommelde tussen $1.75 en $2.05 per Gallon! (dat is 50 eurocent per liter) was de brandstof echt niet onze grootste kostenpost deze reis.

Het waren heel wat kilometertjes maar zoals eerder gezegd rij je op de tweebaans wegen zonder dakje echt zeer ontspannen en voelt kilometers maken niet als reizen maar als ontspanning. Dit gaat we echt nog een keer doen! De kleur van de meters (paars) is aangepast ter nagedachtenis aan Prince †

De Mustang had trouwens een scharrige 4 cilinder. Wel een lekker motortje want toch nog 300 pk maar de beleving is wel anders dan een brullende 8 cilinder.

En we waren SLIM! Manmanman! Het eten is bij amerikaanse maatschappijen op de stretch AMS- USA al niet erg goed, in onze ervaring is de andere kant op nóg slechter dus hebben we op de luchthaven twee heel grote salades gekocht! Superlekker en iedereen was jaloers 😉

Kijk eens wat een enorm scherm trouwens, dat is echt wel goed geregeld!

Overstapje op Washington ging “like a breeze”. Heerlijk herkenbaar dat tapijt op die luchthavens in de US of A.

En toen kreeg ik een mailtje van de holiday Valet van Schiphol, dat mn auto niet open ging. Nou, om een lang verhaal kort te maken. We landden om 07:00 en waren om 11 uur thuis. En we wonen op 20 minuten rijden van Schiphol… In die tijd hebben we gewacht op een bergingswagen, hebben we gewacht op een andere auto, hebben we gewacht tot de schiphol valet parking de auto achter mijn auto had weggehaald, ben ik (Hans) met een andere auto van de berger naar Zaandam gereden om een huurauto op te halen, ben ik weer teruggereden naar Schiphol om Meta op te halen. En hebben we gewacht, en gewacht, en gebeld, met Volvo assistance. En hebben zowel de berger als de meneer van Schiphol parking mij verteld dat mijn auto een beruchte is. Zelfs zo berucht dat ze tegenwoordig een dag vantevoren al gaan proberen of hij wel start. Uiteindelijk heb ik op donderdag mijn auto pas weer teruggekregen. Lekker boeien allemaal, de vakantie was het belangrijkste en die was fantastisch! En hulde aan de hulp van de Schiphol Holiday Valet service! Echt top wat ze gedaan hebben om ons te helpen! Ik vraag me af of je zulke service ook krijgt bij Peppi en Kokki Schiphol parking.

Iedereen die hier en op Facebook met ons heeft meegelezen en heeft gereageerd: onwijs bedankt dat jullie met ons zijn meegegaan!

Dit was een van onze mooiste reizen en had wel weer een beetje dezelfde sfeer als onze eerste keer in Amerika in 1995 met zijn tweetjes. We hebben er van genoten!